دانشمندان در حال برداشتن یک گام به ایجاد اعضای پیوند عمومی هستند: Zomit

دانشمندان با موفقیت ریه های اهدایی در پیوندهای عمومی را به یک آزمایش مفهومی تجربی تبدیل کردند. این بدان معناست که از نظر تئوری، ریه‌ها باید بدون توجه به گروه خونی هر گیرنده (تا زمانی که اندام پیوند شده اندازه مناسبی داشته باشد) به بدن هر گیرنده پیوند داده شود.

در مطالعه جدیدی که در 16 فوریه در مجله Science Translational Medicine منتشر شد، محققان آزمایشاتی را با ریه های عمومی در دستگاه پرفیوژن خارج ریوی (EVLP) انجام دادند که ریه ها را در خارج از بدن زنده نگه می دارد. به گفته دکتر مارسلو سایپلپروفسور جراحی در دانشگاه تورنتو و نویسنده اصلی این مطالعه، نویسندگان این مطالعه قصد دارند تا یک سال و نیم آینده این اندام ها را در یک آزمایش بالینی با گیرنده های انسانی آزمایش کنند.

دکتر ریچارد آن. پیرسوندانشکده پزشکی هاروارد، استاد جراحی، گفت: این فناوری می‌تواند به کاهش تعداد ریه‌هایی که باید دور انداخته شوند، کمک کند، زیرا با اندازه و گروه خونی گیرنده‌های مجاور مطابقت ندارند. اندازه اندام پیوندی و گروه خونی عوامل اصلی مورد استفاده برای تطابق با اهداکننده و گیرنده عضو هستند.

علاوه بر این، به گفته دکتر پیرسون، این دستاورد باید به رفع مشکل کمبود ریوی گروه خونی O در بیماران با گروه خونی O کمک کند. زمان انتظار برای این گروه از بیماران طولانی ترین و طولانی ترین زمان است. جدی ترین خطر مرگ در انتظار پیوند ریه در بیماران با گروه خونی O 20 درصد بیشتر از بیماران دارای گروه های خونی دیگر است. آنها باید بیشتر منتظر بمانند. زیرا نمی توانند عضو پیوندی را از سایر گروه های خونی دریافت کنند.

دانشمندان تکنیک جدیدی ابداع کرده اند که ریه های اهدایی را به اعضای پیوند عمومی تبدیل می کند که می تواند به بدن افراد با هر گروه خونی پیوند زده شود.

از گروه خونی A تا گروه خونی O.

گروه خونی هر فرد به مولکول های قند خاصی اشاره دارد آنتی ژن آنها نامیده می شوند، چه روی سطح گلبول های قرمز خون باشند و چه روی سطح رگ های خونی بدن شما. این آنتی ژن ها به عنوان آنتی ژن های A و B شناخته می شوند. افراد دارای گروه خونی A فقط آنتی ژن های A و افراد با گروه خونی B فقط آنتی ژن های B دارند. افراد دارای گروه خونی AB هر دو را دارند و افراد دارای گروه خونی A سانگوئینی یا هیچ یک از آنها را ندارند. این آنتی ژن ها

در حالی که گلبول های قرمز و رگ های خونی حامل این آنتی ژن ها هستند، پلاسما (بخش مایع و شفاف خون) حاوی آنتی بادی هایی است که به آنتی ژن های خاصی در خون واکنش نشان می دهند. به عنوان مثال، افراد دارای گروه خونی A دارای آنتی بادی های ضد B در پلاسمای خود هستند. بنابراین اگر خون فردی با گروه خونی B به فرد دارای گروه خونی A منتقل شود، سیستم ایمنی بدن این خون را به عنوان یک عامل خارجی می بیند و به سرعت به آن حمله می کند.

به طور مشابه، افراد دارای گروه خونی O دارای آنتی بادی های ضد A و آنتی B در پلاسمای خود هستند. بنابراین، سیستم ایمنی آنها به گلبول های قرمز خون و اندام هایی که حاوی آنتی ژن های A یا B (یا هر دو) هستند، حمله می کند. بنابراین گیرندگان اعضایی که دارای گروه خونی O هستند، تنها می توانند اهداکنندگان اعضایی را دریافت کنند که دارای گروه خونی O هستند و هیچ یک از این آنتی ژن ها را ندارند.

از آنجایی که اندام های فردی با گروه خونی O فاقد آنتی ژن هستند، می توانند به هر گیرنده در هر گروه خونی متصل شوند. با توجه به تقاضای زیاد برای این پیوندها، افراد دارای گروه خونی O زمان بیشتری را در لیست انتظار پیوند می گذرانند.

سایپل در حال تلاش برای رفع این مشکل است استیون ویترزاستاد بیوشیمی در دانشگاه بریتیش کلمبیا درخواست همکاری کرد. آزمایشگاه ویترز روی روشی کار می کرد تا آنتی ژن ها را از گلبول های قرمز A، B و AB جدا کند تا آن سلول ها را به گروه خونی O عمومی تبدیل کند. در سال 2018، تیم گروهی از آنزیم ها را در خون کشف کردند. روده انسان که می تواند این کار را انجام دهد. بنابراین بسیار کارآمد هر دو گروه همچنین با محققان دانشگاه آلبرتا برای انجام یک مطالعه جدید همکاری کردند.

در یک مطالعه جدید، محققان ریه های اهدایی افراد دارای گروه خونی A را تحت دو آنزیم به نام های FpGalNAc deacetylase و epipalactic galactosaminidase قرار دادند (ریه های مورد استفاده در این مطالعه برای پیوند در بیماران مناسب نبودند). ریه ها تحت درمان آنزیمی با پشتیبانی EVLP قرار گرفتند. این دستگاه ریه ها را در دمای طبیعی بدن نگه می داشت و محلولی از مواد مغذی، پروتئین و اکسیژن را به داخل ریه ها پمپ می کرد.

با استفاده از این آنزیم به مدت چهار ساعت، محققان توانستند 97 درصد از آنتی ژن های A را از ریه ها خارج کنند. هنگامی که سایپل و همکاران از دستگاه EVLP برای پیوند ریه استفاده می کنند، معمولاً اندام ها را برای حدود چهار تا پنج ساعت در دستگاه رها می کنند. بنابراین به گفته وی این روش از نظر بالینی امکان پذیر است.

این تیم تحقیقاتی همچنین با استفاده از سه جفت ریه گروه خونی A یک آزمایش ایمنی انجام دادند.آنها ریه سمت راست را با آنزیم درمان کردند و ریه چپ را به صورت آنزیمی درمان نکردند. پس از اینکه ریه ها به مدت چهار ساعت در EVLP بودند، پلاسمای نوع O را به اندام ها تزریق کردند که حاوی آنتی بادی های ضد A و آنتی B بود و وضعیت ریه های مختلف را بررسی کردند.

محققان به طور خاص به دنبال هرگونه نشانه ای از رد پیوند فوق حاد بودند، که در آن آنتی بادی ها به سرعت به اندام می چسبند و باعث آسیب قابل توجه و تغییر عملکرد آن می شوند. سایپل گفت:

ریه های تحت درمان با آنزیم بسیار خوب عمل کردند. از سوی دیگر، ریه های درمان نشده، به سرعت علائم رد پیوند فوق حاد را نشان دادند.

Saipel و همکاران، در حال حاضر در حال آماده سازی یک پیشنهاد برای آزمایش بالینی ریه های تحت درمان با آنزیم هستند. در بیماران انسانی، تیم ممکن است به سوالاتی بپردازد که در یک مطالعه آزمایشگاهی نمی توان به آنها پاسخ داد.

به عنوان مثال، سایپل گفت، برای مثال، در نقطه ای پس از پیوند، سلول های ریه تحت درمان احتمالاً آنتی ژن های خون را دوباره تولید می کنند. زیرا عضو پیوند شده سلول های جدیدی تولید می کند. در این مرحله، آیا سیستم ایمنی بدن به طور ناگهانی به عضو پیوند شده حمله می کند؟ او گفت: «ما معتقد نیستیم که این پدیده از طریق پدیده ای به نام سازگاری می گذرد.

اگر در روزهای اول پس از پیوند، عضوی بتواند از رد پیوند تحت حاد جلوگیری کند، می تواند در برابر حملات آینده به سیستم ایمنی گیرنده مقاومت کند یا مقاومت کند. سایپل گفت که نشان داده شده است که پیوند کلیه بین افرادی با گروه های خونی ناسازگار است.

به گفته UCLA Health، این پیوندهای ناسازگار در صورتی می توانند موفقیت آمیز باشند که در روش های آنتی بادی جریان خون درست قبل از پیوند برداشته شوند. به گفته سایپل، آنتی‌بادی‌ها بعداً برمی‌گردند. اما همه کمک‌ها ضرری ندارند. با این حال، علت دقیق آن تا حدودی ناشناخته است. او گفت که در کارآزمایی بالینی او به دنبال نشانه هایی از وقوع این پدیده خواهند بود.

به گفته پیرسون، آزمایش‌های انسانی باید نشان دهد که آنزیم‌های مورد استفاده برای جداسازی آنتی‌ژن‌ها از خون به بیماران آسیبی نمی‌رسانند. زیرا گیرنده احتمالاً در معرض مقادیر کمی از آنها قرار می گیرد. او گفت: «بسته به مکانیسم عمل شما، من انتظار ندارم که این یک موضوع مهم باشد. پیرسون افزود که این آنزیم درمانی می تواند علاوه بر ریه ها، سایر اندام های پیوندی و انواع خون مورد استفاده برای انتقال خون مفید باشد. او گفت: “هیچ دلیلی وجود ندارد که از آن برای پیوند سلول ها یا سایر اندام های جامد استفاده نشود.”