موسویان ایجاد این تصور که در جنگ اوکراین با روسیه متحد شده ایم مناسب نیست.

سیدحسین موسویان درباره حمله روسیه به اوکراین با روزنامه شرق مصاحبه کرده است.

گزیده ای از این گفتگو را می خوانید:

به نظر شما دلیل حساسیت افکار عمومی ایران در مورد حمله روسیه به اوکراین چیست؟

با توجه به اینکه سیاست خارجی کشور در حال حاضر به سمت شرق و با محوریت روسیه و چین است، طبیعی است که مردم ایران با حساسیت خاصی رفتارها و سیاست های این دو کشور را دنبال کنند، زیرا بخشی از آینده و سرنوشت است. آنها سیاست مشرق زمین را می دانند. حساسیت افکار عمومی نسبت به موضوع تشریفاتی در سفر رئیس جمهور به مسکو نمونه بارز آن است.

نکته دوم این است که بخش مهمی از معیشت مردم به حل مشکل هسته ای و تحریم ها مرتبط است. ایران همچنین اعلام کرده است که با آمریکا مذاکره نمی کند و به اروپا اعتماد ندارد. بنابراین روسیه در مذاکرات هسته ای نقش محوری داشته است و این دلیل مهمی است که مردم رفتار روسیه را زیر نظر دارند.

نکته سوم این است که در 200 سال گذشته مردم ایران از پدیده جنگ آسیب زیادی دیده اند. از جنگ هشت ساله عراق و ایران تا جنگ های قبلی روسیه علیه ایران و قرارداد ترکمانچای و گلستان و الحاق بخش های وسیعی از کشور به روسیه، اشغال انگلیس و روسیه از ایران تا جنگ های آمریکا و عراق و افغانستان و حمله ناتو به لیبی، حملات اسرائیل به کشورهای همسایه و حمله عربستان به یمن. بنابراین مردم ایران نسبت به «پدیده جنگ» در منطقه حساسیت فوق العاده ای دارند و از جنگ متنفرند و طبیعی است که حمله نظامی روسیه به اوکراین نیز بخشی از این حساسیت است.

برخی در ایران معتقدند که حمله روسیه به اوکراین با انگیزه غرب بوده است. آیا این گفته درست است؟

روس ها، به ویژه رژیم فعلی تحت رهبری پوتین، از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، استقلال بسیاری از دولت ها و تشکیل دولت های مستقل ابراز تاسف می کنند. کمونیسم در روسیه کم رنگ شده و حس ناسیونالیسم روسی به اوج خود رسیده است. غربی ها نیز مقصر این وضعیت هستند، زیرا آنها از جهات و غرایز بسیاری روس ها را تحقیر کردند و با اصرار بر سیاست گسترش ناتو به کشورهای تازه استقلال یافته و همسایه روسیه، روس هایی را ساختند که هژمونی غرب امنیت ملی آنها را تهدید می کند. .

پوتین که یک شخصیت ملی و بازیابی کننده قدرت روسیه محسوب می شود، مدت هاست که به دنبال فرصتی بوده است تا چشم کشورهای همسایه و همچنین غرب و ناتو به ویژه ایالات متحده را مسموم کند و حداقل بپذیرد که کشورهای سابق، شوروی های تازه استقلال یافته هستند. یک حیاط خلوت آنها امنیت ملی روسیه هستند و خط قرمز امنیت ملی مسکو است. علاوه بر این، باید برای کشورهای تازه استقلال یافته روشن شود که اگر می خواهند به متحد نظامی و استراتژیک غرب تبدیل شوند، باید بدانند که مورد حمله روسیه قرار خواهند گرفت و ناتو قادر به انجام کاری در این زمینه نخواهد بود. .

اکنون پوتین فرصت دارد، زیرا اوکراین به توافق مینسک عمل نکرد، ایالات متحده و ناتو در عراق شکست خوردند، به ویژه در افغانستان، اروپا ضعیف و تقسیم شده است، اروپا و به ویژه آلمان به شدت به گاز روسیه وابسته هستند. آمریکا وارد جنگ جدیدی نمی شود و بسیاری عوامل دیگر. در نتیجه، درست است که غرب در مورد اوکراین اشتباهات راهبردی و تحریک آمیزی مرتکب شد، اما استراتژی پوتین برای بازگرداندن اقتدار روسیه در معادلات آینده جهان فراتر از تحریکات غرب است. مسکو بالاخره متوجه شد که آینده دنیای دوقطبی بین آمریکا و چین خواهد بود و دنیای دوقطبی آمریکا و روسیه به پایان رسیده است.

پوتین مدعی است که بر اساس قوانین بین المللی به روسیه حمله کرده است تا از حمله اوکراین جلوگیری کند. درست است؟

قدرت های جهانی معمولا حمله نظامی خود را به بهانه «اقدام پیشگیرانه» توجیه می کنند. آمریکا به همین شیوه به عراق حمله کرد و به تهدید سلاح های کشتار جمعی در عراق اشاره کرد. واقعیت این است که روسیه می خواست ناتو متعهد شود که عملیات و اعضای خود را به کشورهای تازه استقلال یافته اتحاد جماهیر شوروی سابق گسترش ندهد. ناتو این تعهد را انجام نداد و پوتین می‌دانست که غرب این تعهد را نخواهد داد، بنابراین منصفانه است که بگوییم روسیه نگرانی‌های امنیتی مشروعی داشت، اما حمله نظامی روسیه مشروعیت حقوقی بین‌المللی نداشت زیرا به شورای امنیت سازمان ملل نیاز داشت. . قطعنامه تحت فصل 42، فصل هفتم. این سازمان ملل متحد است. به همین دلیل حمله آمریکا و ناتو به عراق، افغانستان و لیبی و یا حمله عربستان به یمن مشروعیت حقوقی بین المللی نداشت.

رئیسی گفته است که نگرانی های روسیه را درک می کند. آیا چنین موضعی برای ایران هزینه ای نخواهد داشت؟

ایران باید به ملاحظات امنیت ملی روسیه احترام بگذارد و توسعه طلبی ناتو را در عین حفظ روابط خوب با روسیه محکوم کند، اما نباید از سیاست جنگ و تهاجم نظامی روسیه به کشور همسایه حمایت کند. ایجاد این تصور در بین مردم و جامعه جهانی که ایران متحد روسیه در این جنگ است. به نفع کشور نیست و هزینه دارد.