حق با ترانه علیدوستی است؟

شنای بانوان ایرانی این روزها سوژه رسانه های داخلی و خارجی شده است. مضمونی که بعد از گفته های ترانه علیدوستی بازیگر ایرانی روی فرش قرمز فیلم آمریکایی سانتا باربارا قرار گرفته است. شاید قبل از صحبت در مورد ترانه علیدوستی، شنای بانوان در ایران برای هیچکس اهمیت چندانی نداشت، چه کسانی که به صورت حرفه ای ورزش می کنند و چه کسانی که علاقه ای به رشته شنا ندارند. دلیل این بی اهمیتی به دلیل کم کاری در این زمینه نیست، بلکه مسائلی مانند پوشش و تفاوت های فرهنگی است که تفاوت آماتور یا حرفه ای بودن در این ورزش را در کشورهای اسلامی مشخص کرده است.

در واقع، برای یک مخاطب حرفه ای، شنا برای ورزشکاران ایرانی، تماشای مسابقاتی که بیشتر بازی های جهانی و المپیک را پوشش می دهد، بیگانه است، زیرا با توجه به نظرات متفاوت کشورهای اسلامی، از جمله ایران، درباره موضوع حجاب. ، این حرفه خارج از حیطه فعالیت حرفه ای است.

از سوی دیگر با نگاه آماتوری به این پدیده می توان به مسابقات استانی و کشوری که برای بانوان علاقه مند به این رشته ورزشی برگزار می شود اشاره کرد. حال با این مقدمه کوتاه، به بحثی که ترانه علیدوستی به آن پرداخته است، برگردیم. او در فیلمی به نام «اورکا» ایفای نقش می کند که در آن نقش یک شناگر ایرانی را بازی می کند که موفق به ثبت چندین رکورد جهانی گینس شده است، اما رکوردهای او مورد قبول مسئولان ارشد ورزشی و مسئولان فدراسیون شنای ایران نیست. مشخصا نقش ترانه علیدوستی مربوط به اتفاقاتی است که در این زمینه برای الهام اصغری افتاده است.

صرف نظر از اینکه الهام اصغری چگونه به کتاب رکوردهای گینس رسیده و چگونه با آن برخورد می شود، بخشی از ترانه علیدوستی که در آن اشاره می کند «شنا در ایران رسما ممنوع است» سر و صدای زیادی به پا کرده است. اصولگرایان او را متهم کرده اند که به رسانه های خارجی برای فعالیت علیه ایران تغذیه می کند.

این در حالی است که فدراسیون شنا از علیدوستی دعوت کرده تا در مسابقات رکوردشکنی شنای بانوان شرکت کند تا متوجه شود شنا در ایران ممنوع نیست. موضوعی که در میانه این سایت به آن پرداخته شده و به نظر می رسد باعث فراموشی اصل ماجرا شده، کلمه ممنوعیت ذکر شده در زبان ترانه علیدوستی است. با توجه به اینکه شنای بانوان ایران یک فعالیت غیرحرفه ای است، یعنی محدود به مسابقات کشوری و نه جهانی است، این درست است که سخنان علیدوستی اگرچه درست نیست، اما درست است.

بخشی که حرفه ای بودن آهنگ را غیر واقعی می کند مربوط به این قسمت از فعالیت کم و محدود و در داخل کشور است. در واقع شنای بانوان در ایران در یکی دو رشته آبزیان فعال است و علایق خاص خود را دارد. همچنین در یک مورد، شناگران ایرانی سابقه رقابت در کشورهای اسلامی را داشتند. بدیهی است که سطح شنا در کشورهای اسلامی علاوه بر نگاه رایج به موضوع پوشش، چندان بالا نیست و بعید است که فراتر از مسابقات کشوری و استانی در ایران باشد.

اما آیا شناگر ایرانی توانسته در مسابقات جهانی یا المپیک شرکت کند؟ آیا چنین موردی مجاز است؟ اینجاست که شعر علیدوستی چندان بی ربط به نظر نمی رسد. صرف نظر از سطح فنی پایین شناگران ایرانی که عمدتاً ناشی از کم توجهی یا سهل انگاری است، موضوع پوشش موضوع مهمی برای شناگران ایرانی است.

برای ارزیابی آن نیاز به تحقیق زیادی نیست و می توانید به داستان شیرین مراجعه کنید. کسانی که شیرین گرامی را می شناسند می دانند که او چقدر برای شرکت در مسابقات سه گانه با پرچم ایران که شامل شنا، دو و میدانی و دوچرخه سواری است، دویده است. گرامی در این رشته برای خود نام و نشانی دست و پا کرده بود اما به دلیل اینکه لباس هایش برای مرحله شنا مناسب نبود نتوانست از ایران مجوز بگیرد. بالاخره قرار شد وقتی از آب بیرون آمد، لباسش را در چادری نزدیک استخر عوض کند تا به گفته مقامات ایرانی، ضربه ها دیده نشود. اتفاقاً با قبول این قضیه و همکاری مسئولان مسابقات لندن، سرانجام موفق شد با پرچم ایران در آن مسابقات شرکت کند. بنابراین برای ورزشکاری که ورزشکار سه گانه بود، باید و نباید آنقدر عرفی و اخلاقی باشد که اجازه شرکت در تورنمنت خاصی را داشته باشد.

حال با بررسی دقیق این پدیده باید سوال فوق را تکرار کرد که آیا بانوان ایرانی مجوز حضور در مسابقات بین المللی شنا را می گیرند؟ پاسخ در شرایط فعلی کاملا منفی است. درست است که سال‌هاست در اختیار شناگران قرار می‌گیرد، اما بحث حذف ضربه‌ها حکایتی است که به زنان ایرانی اجازه فعالیت جهانی و بین‌المللی را نمی‌دهد.

پس چون خارج از عرف است و در حال حاضر راه حلی وجود ندارد، نمی توان به ترانه علیدوستی که از وضعیت نه چندان حرفه ای شنای ایران انتقاد می کند و می گوید این مشکل استقبال می کند و مسئولان ایرانی پولی نمی دهند، نقد کرد. توجه شنای بانوان یکی از معدود رشته های ورزشی در ایران است که نمی توان به موضوع پوشش و حجاب نگاه حرفه ای داشت و به صورت آماتور باقی مانده است. به عنوان یک قاعده، اگر راه حلی برای نگرانی های موجود پیدا نشود، بعید است که این وضعیت تغییر کند.