مقاومت به انسولین؛ عامل خطر بیماری قلبی و دیابت & زومیت

در شرایط عادی، گلوکز (یا قند) پس از تجزیه مواد غذایی مصرفی توسط بدن وارد جریان خون می شود. لوزالمعده انسولین ترشح می کند تا به گلوکز (منبع اصلی انرژی بدن) برای ورود به سلول های ماهیچه ای، چربی و کبد کمک کند. گلوکزی که وارد سلول ها می شود به عنوان انرژی استفاده می شود یا برای استفاده های بعدی ذخیره می شود. اما زمانی که فرد مقاومت به انسولین داشته باشد، این روند قطع می شود. کیمبر استانهوپدانشمند تحقیقات تغذیه دانشگاه کالیفرنیا گفت:

انسولین مانند کلیدی است که سلول ها را باز می کند. این در باید باز شود تا گلوکز از خون خارج شود و وارد سلول ها شود. وقتی افراد به انسولین مقاوم هستند، لوزالمعده آنها همچنان کلیدها را نگه می دارد، اما کلیدها برای باز کردن قفل سلول ها و اجازه ورود گلوکز به سلول ها به خوبی کار نمی کنند.

در مراحل اولیه مقاومت به انسولین، سلول ها شروع به نادیده گرفتن سیگنال انسولین برای دریافت گلوکز خون می کنند. بنابراین، پانکراس انسولین بیشتری را وارد جریان خون می‌کند تا گلوکز را به سلول‌ها هدایت کند و قند خون را در سطح طبیعی نگه دارد. اما با گذشت زمان، سلول‌ها دیگر به سطوح بالاتر انسولین پاسخ نمی‌دهند. ساترلند ساکتپروفسور دیابت مولکولی و سلولی در دانشگاه داندی در انگلستان گفت:

این طور نیست که شما به طور ناگهانی به انسولین پاسخ نمی دهید. در مراحل اولیه، پاسخ شما ممکن است 10 درصد کاهش یابد، پس از چند ماه ممکن است 30 درصد کاهش یابد و پس از چند سال ممکن است 60 درصد کاهش یابد. بدن شما به تدریج توانایی پاسخگویی مناسب به انسولین را از دست می دهد.

در نهایت، لوزالمعده نمی تواند این روند را ادامه دهد و سطح قند خون افزایش می یابد.

افرادی که به طور مداوم قند خون پایینی دارند، مبتلا به پیش دیابت (که در آن سطح قند خون بالا است اما به اندازه کافی بالا نیست که به عنوان دیابت تشخیص داده شود) یا دیابت نوع 2 تشخیص داده می شود که در صورت عدم درمان می تواند باعث شرایط مختلف تهدید کننده زندگی شود.

انجمن دیابت آمریکا (ADA) می گوید که مشخص نیست چه چیزی باعث مقاومت به انسولین می شود. با این حال، چندین عامل خطر، مانند اضافه وزن یا چاقی و سابقه خانوادگی دیابت نوع 2، با مقاومت به انسولین مرتبط است.

برخی از محققان همچنین گمان می کنند که بافت چربی اضافی می تواند باعث التهاب، استرس فیزیولوژیکی یا سایر تغییراتی شود که به مقاومت به انسولین کمک می کند (به طور جداگانه، مقاومت به انسولین نیز باعث افزایش وزن می شود که یک دور باطل ایجاد می کند).

در حالی که اضافه وزن یک عامل خطر برای مقاومت به انسولین و دیابت است، برخی از افراد مبتلا به مقاومت به انسولین یا دیابت اضافه وزن ندارند. در واقع بین 10 تا 15 درصد افراد مبتلا به دیابت نوع 2 سالم هستند.

بی تحرکی نیز یک عامل خطر برای مقاومت به انسولین است. بی تحرکی می تواند باعث مقاومت به انسولین شود زیرا بافت ماهیچه ای گلوکز بیشتری نسبت به سایر بافت ها مصرف می کند و عضلات با جذب گلوکز پس از ورزش بهتر عمل می کنند. افرادی که به ندرت ورزش می کنند از این اثر بهره نمی برند.

افزایش سن با مقاومت به انسولین نیز مرتبط است، زیرا توده عضلانی معمولاً با افزایش سن کاهش می یابد. توده عضلانی کمتر به معنای سلول های کمتری است که می توانند مقادیر زیادی گلوکز را جذب کنند.

اکثر افراد در مراحل اولیه مقاومت به انسولین هیچ علامتی ندارند و از اینکه در مسیر ابتلا به این بیماری هستند بی اطلاع هستند. همچنین پزشکان مقاومت به انسولین را تشخیص نمی دهند. این وضعیت معمولاً در مطالعات تحقیقاتی اندازه گیری می شود. ساترلند به LiveScience گفت: «ما آستانه ای نداریم که بگوییم یک فرد مقاومت به انسولین دارد.

در عوض، پزشکان می توانند وضعیتی به نام “سندرم متابولیک” را تشخیص دهند که با شرایطی مانند قند خون بالا، کلسترول بالا، فشار خون بالا و چربی اضافی شکم مشخص می شود.

بسیاری از افراد تنها زمانی متوجه مشکلاتی در پردازش قند خون خود می شوند که علائم پیش دیابت و دیابت نوع 2 را که یک بیماری پیشرونده و مادام العمر است، در خود ایجاد کنند. این علائم شامل افزایش تشنگی، گرسنگی و ادرار، تاری دید و کاهش سرعت بهبود زخم و کاهش سرعت برش است.

برای تشخیص قند خون بالا، پزشکان ممکن است آزمایش خون A1C را تجویز کنند که میانگین گلوکز خون فرد را در سه ماه گذشته اندازه گیری می کند. آزمایش دیگری که می توان برای آن تجویز کرد، آزمایش گلوکز ناشتا پلاسما است که نشان می دهد بدن چگونه پس از هشت ساعت ناشتا بودن، گلوکز را متابولیزه می کند.

پزشکان همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای کمک به تشخیص سایر شرایط مرتبط با مقاومت به انسولین، مانند بیماری قلبی عروقی و سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) درخواست کنند. سندرم تخمدان پلی کیستیک یک اختلال هورمونی است که می تواند زنان در سنین باروری را تحت تاثیر قرار دهد.

به گفته ساترلند، یکی از دلایل رایج بودن مقاومت به انسولین، رژیم غذایی غربی است (رژیم های غربی اغلب پر کالری، غلات تصفیه شده و غذاهای کم فیبر و بیش از حد فرآوری شده هستند).

اگرچه یک رژیم غذایی به عنوان موثرترین رژیم غذایی شناسایی نشده است، برخی از رژیم ها ممکن است حساسیت به انسولین را بهبود بخشند. برای مثال، طبق مقاله‌ای در سال ۲۰۱۹ در مجله Advances in Clinical and Experimental Medicine، رژیم‌های غذایی ساده با قندهای فرآوری‌شده کم اما سرشار از فیبر و کربوهیدرات‌های پیچیده ممکن است مفید باشند.

چندین مطالعه نشان داده اند که رژیم غذایی مدیترانه ای (که بر مصرف سبزیجات و میوه ها، آجیل سبزیجات، غلات کامل، ماهی و روغن زیتون بکر تاکید دارد) مقاومت به انسولین را کاهش می دهد.

چندین مطالعه همچنین نشان داده اند که رژیم DASH (رویکرد رژیمی برای جلوگیری از فشار خون بالا که بر خوردن سبزیجات و میوه ها، لبنیات کم چرب و محدود کردن مصرف شیرینی، نمک و چربی های اشباع شده تمرکز دارد) با انسولین پایین تر مقاومت ..

ریچارد مکنزیمحققی که در دانشگاه روهمپتون در بریتانیا مشغول مطالعه مقاومت به انسولین و متابولیسم است، گفت: در برخی افراد، مقاومت به انسولین برگشت پذیر است. توضیح داد:

ما می دانیم که مقاومت به انسولین با کاهش وزن / چربی بهبود می یابد. جراحی بای پس معده (جراحی کاهش وزن) می تواند مقاومت به انسولین را در عرض چند روز به طور کامل معکوس کند.

برای کمک به کاهش وزن، پزشکان ممکن است خوردن کربوهیدرات های فرآوری شده و چربی های ناسالم، شکر، گوشت قرمز و نشاسته کمتر فرآوری شده را توصیه کنند.

یک مطالعه طولانی مدت به نام برنامه پیشگیری از دیابت که توسط مؤسسه ملی بهداشت ایالات متحده تأمین می شود، نشان داد که برای افرادی که در معرض خطر بالای دیابت هستند، از دست دادن 5 تا 7 درصد از وزن اولیه آنها خطر شما را کاهش می دهد. کاهش وزن با تغییر رژیم غذایی و افزایش سطح فعالیت بدنی).

یک کارآزمایی بالینی منتشر شده در سال 2020 نشان داد که فعالیت بدنی (هم متناوب و هم متناوب) همچنین باعث افزایش مصرف انرژی گلوکز و بهبود حساسیت عضلات به انسولین می شود.

برای برخی از افراد مبتلا به مقاومت به انسولین، دارویی به نام متفورمین ممکن است موثر باشد. متفورمین میزان قندی را که کبد تولید می کند کاهش می دهد و باعث می شود سایر ماهیچه ها و بافت ها قند بیشتری از خون بگیرند. نتایج مطالعه برنامه پیشگیری از دیابت نشان داد که بهترین نتایج از مصرف متفورمین در بزرگسالان جوان، افراد چاق و افراد با سابقه دیابت بارداری مشاهده می شود.

هدف این مقاله افزایش آگاهی و نه ارائه توصیه های پزشکی است.