[ad_1]
گرده افشان یا مارمولک نیوزیلندی شبیه ایگوانای تیره است. اما این خزندگان خاردار در واقع مارمولک نیستند و آخرین بقایای یک راسته مرموز و باستانی از خزندگان معروف به Rhynchocephalians هستند که پس از اوج ژوراسیک منقرض شدند. آنها شگفتی های خانواده خزندگان هستند.
تواتارا می تواند بیش از یک قرن در آب و هوای بسیار سرد زندگی کند و آرواره های خود را به جلو و عقب حرکت دهد تا حشرات، پرندگان دریایی و گونه های آنها را قطع کند. آنها حتی یک چشم عنصر سوم زیر فلس روی سر خود دارند که می تواند به آنها کمک کند خورشید را دنبال کنند. این ویژگی های عجیب تواتارا را به یک پازل تکاملی تبدیل می کند. علاوه بر این، فسیل های پراکنده مربوط به بستگان گم شده این حیوان، دیرینه شناسان را سردرگم کرده است.
مارمولک های ریوی که به عنوان “فسیل های زنده” نیز شناخته می شوند، متعلق به دسته ای از خزندگان به نام نوسنگی هستند که بیشتر آنها در اواخر دوره مزوزوئیک منقرض شدند.
تقریباً همه افراد تازه کار که احتمالاً در رقابت با مارمولک ها و مارها منقرض شده بودند، در پایان دوره مزوزوئیک منقرض شدند. بسیاری از آنها چیزی بیش از دندان های گرد و غبار گرفته و تکه های فک نیستند.
ظاهراً قطعه مهمی از این پازل دهه هاست که در کشوی موزه ای در آمریکا قرار دارد. استفانی پیرس، متصدی موزه باستان‌شناسی مهره‌داران دانشگاه هاروارد، و تیمش اخیراً در حین جستجو برای نمونه‌های فسیلی، اسکلت تقریباً کاملی از حیوانی شبیه مارمولک را بر روی تکه‌ای از سنگ کشف کردند که به اندازه یک درخت خرما بود. موزه جانورشناسی تطبیقی
این فسیل در سال 1982 در طی یک سفر تحقیقاتی به سازند پنجم کشف شد. سازند پنجم یک رخنمون غنی از فسیل است که در شمال آریزونا واقع شده است. این مجموعه از سنگ های قرمز در اوایل دوره ژوراسیک، اولین سلطنت دایناسورها نهشته شده است. در اطراف این دشت سیلابی باستانی، دایناسورهای بدوی مانند کرستد دلفی در کنار موجودات زره پوش بزرگی شبیه کروکودیل زندگی می کردند. پستانداران اولیه مانند موش ها و خزندگان عجیب و غریب جدید زیر پای این حیوانات بزرگ می خزیدند.
در حالی که اولین فسیل های پستانداران در این منطقه توجه محققان را به خود جلب کرد، دکتر پیرس و تیاگو سیموز، دیرینه شناس هاروارد متخصص در تکامل اولیه مارمولک ها، در نهایت این نمونه را به طور عمیق مورد مطالعه قرار دادند. در مقاله ای که اخیراً در مجله Communications Biology منتشر شد، دانشمندان نام حیوان جدید را نام بردند ناواواسفنودون سانی نهادند. نام جنس و گونه به قبیله ناواهو اطلاق می شود که در منطقه ای که فسیل ها در آن یافت شده زندگی می کنند.
اسکلت فسیل شده ای که در شمال آریزونا یافت شده و متعلق به Navasphonodon Sonny است، حدود 190 میلیون سال قدمت دارد و یکی از قدیمی ترین خویشاوندان شناخته شده Toatara مدرن است.
دانشمندان از میکرو CT برای بررسی فسیل خرد شده سه بعدی استفاده کردند و جمجمه منبسط شده را به صورت دیجیتالی مونتاژ کردند. اگرچه بدن این حیوان فسیل شده شبیه مارمولک بود، اما ساختار جمجمه آن شبیه وزغ بود. این حیوان ردیف های مشابهی از دندان های تیز و در هم تنیده داشت که مستقیماً از فک او بیرون زده بودند. این پیکربندی یکی از ویژگی های مهمی است که تواتارا را از مارمولک هایی که فقط یک حفره دارند متمایز می کند. سوراخ اضافی به ثابت نگه داشتن جمجمه در هنگام گرفتن قیچی تواتارا کمک می کند. دکتر دکتر می‌گوید: «همه این ویژگی‌ها برای تواتارای مدرن کاملاً آشکار است و مانند آنچه در خزندگان مدرن دیگر می‌بینید نیست. سیموئز
پس از انجام آزمایشات آماری، محققان اسفنودون ناواهو را در نزدیکی پایه دودمان Tuatara قرار دادند. فسیل‌های مورد مطالعه نشان می‌دهند که بدن تواتارای مدرن در دوره ژوراسیک ظاهر شد و در طول 190 میلیون سال کمی تغییر کرد. این از تعریف این خزندگان به عنوان “فسیل های زنده” پشتیبانی می کند.
دکتر سیموئز گفت: آرواره‌های یک تواتارای مدرن به مجموعه‌ای از دندان‌های منقاری شکل به هم جوش خورده ختم می‌شوند که در ناواسفونودون وجود ندارند. به گفته کلسی جنکینز، دانشجوی دکترا در دانشگاه ییل که در زمینه تکامل اولیه خزندگان تخصص دارد، بسیاری از دودمان نوزادان در طول تاریخ خود تغییر چندانی نکرده اند. با این حال، او می گوید 200 میلیون سال بسیار طولانی است.
محققان استدلال می کنند که تغییر نکردن ممکن است نشان دهنده فعالیت شدید انتخاب طبیعی باشد که در برابر صفات جدید عمل می کند. دکتر سیموئز گفت: «آهسته بودن سرعت تکامل لزوماً به معنای فقدان تکامل نیست، بلکه اساساً معادل ضرب المثلی است که «رازی را که ضرری ندارد تکان ندهید».
در حالی که کشف ناواواسفنودون به روشن شدن فصل مهمی در تکامل تواتارا کمک می کند، بسیاری از تاریخچه این خزنده همچنان یک راز باقی مانده است. دکتر دکتر می‌گوید: «اینکه چرا تواتارای مدرن و فرزندان آنها برای مدت طولانی به کندی تکامل یافته‌اند، سؤال بزرگ‌تر و کمی سخت‌تر است. سوراخ کردن. ما به فسیل های بیشتری نیاز داریم».
[ad_2]
